Er zijn twee hardnekkige discussies in de Nederlandse keuken. De eerste is natuurlijk of pindakaas valt in de categorie zoet of hartig. Dit is vooral een kwestie als je jonge kinderen hebt en wilt dat deze gevarieerd eten. De andere is misschien nog wel essentiëler en dat is de vraag of pannenkoeken lunch of avondeten zijn. Waarschijnlijk is er ook nog ergens een splintergroepering met mensen die het vooral als ontbijt zien. Het is een discussie die een paar weken geleden oplaaide tijdens het pannenkoeken eten in het Pannenkoekenhuis Het Lingebosch in Vuren, wat overigens een van de beste pannenkoekenrestaurants van Nederland is. We hadden gereserveerd tussen 14.00 en 16.00 uur, dus het moge duidelijk zijn dat de discussie onbeslist eindigde.

Ik ben opgegroeid met pannenkoeken als avondeten en pindakaas als zoet. Het is opmerkelijk hoe bepalend jeugdervaringen zijn voor de primaire reactie in discussies. Dat is een wijsheid die ik meeneem naar 2024. Iedere keer dat ik ergens te stellig op reageer, vraag ik me voortaan af of ik niet in een pannenkoekendiscussie ben beland.

Samen is niet altijd beter. Zo heeft de bakker in mijn wijk Crompouces te koop. Dit is een croissant gecombineerd met een tompouce. De croissant is gevuld met room en natuurlijk een roze laag er over. Een geforceerde poging iets nieuws te bedenken ten koste van producten die al honderden jaren hun meerwaarde laten zien.

Ook in welzijn en zorg heb je Crompouces. In ons werkveld wordt namelijk de dogma’s ‘samenwerken’ en ‘innovatie’ nogal eens gebezigd om een fout in het systeem te verbloemen. Begrijp me goed, ik ben natuurlijk niet tegen samenwerking en innovatie maar zeker ook niet altijd voor. Als er een systeem is opgetuigd van verschillende financieringsstromen, met verschillende voorwaarden, verschillende doelen en bovenal verschillende verantwoordingsmanieren dan is het gevolg dat mensen langs elkaar heen werken. Als dan ook nog een opdracht is aanbesteed dan is de chaos compleet. Dat gaat samenwerken of een nieuwe methodiek dan niet oplossen, dan krijg je Crompouces. Het lijkt op papier een goed idee maar bij iedere hap vraag je je af wat je aan het eten bent.

In Bilbao (Spaans Baskenland) is het vanaf de eerste zaterdag na de Maria Hemelvaart op 15 augustus een week lang feest. Het is een gigantisch feest onder de naam “Aste Nagusia”. Er is iedere dag een optocht, theater, feest, optredens, volksdansen en iedere avond een groot vuurwerk. Er wordt gegeten, gedronken en het openbaar vervoer rijdt de hele nacht door. Wonder boven wonder is de volgende dag alles weer schoon en opgeruimd zodat het feest weer kan beginnen.

De Aste Nagusia is in 1978 ontstaan als een soort burgerinitiatief. Er is een structuur waarin verschillende groepen, verenigingen en clubs samen met de lokale overheid alles organiseren. Het is een soort zomerfeest van Herwijnen, bloemencorso, het 11 dorpenspel, en koningsdag ineen. Ik was dit jaar op vakantie in Bilbao en het feest is ontzettend indrukwekkend om mee te maken. Je voelt de saamhorigheid, het is echt een belevenis. Lang leve de burgerinitiatieven.

Tijdens hospiteeravonden in mijn oude studentenhuis werd standaard naar de muzieksmaak van de hospitant gevraagd.  Als deze dan zei fan van Pink Floyd te zijn, was altijd de vervolgvraag: Pink Floyd mét of zónder Roger Waters? Had men daar geen antwoord op, dan kon de hospitant direct naar huis. Het was een prachtig selectiecriterium.

Vorige week hebben we bij Welzijn West Betuwe afscheid genomen van een groot fan van Roger Waters. Ze is veertien jaar lang bestuurslid geweest bij Welzijn West Betuwe, de laatste jaren als lid van de Raad van Toezicht. Als dank voor haar inzet kreeg ze een LP van haar grote idool. Het is jammer dat ze weggaat. Haar enthousiasme was onovertroffen en ook de anekdotes uit vervlogen tijden gaan we missen. Maar bestuurstermijnen zijn nu eenmaal eindig en dat is misschien maar goed ook. Nieuwe mensen staan te dringen om haar plaats in de Raad van Toezicht over te nemen om zo een steentje bij te dragen aan het welzijnswerk in West Betuwe. Ons oud-bestuurslid heeft nu tijd om haar kennis en ervaring op andere plekken in te zetten. Naast al haar bestuurlijke kwaliteiten weet ze ook het verschil tussen Pink Floyd met en zonder Roger Waters. Wat wil je nog meer. Contactgegevens zijn op te vragen bij ondergetekende.

Wat doe je als je niet helemaal lekker bent en je toch een stukje voor de krant moet schrijven? Inderdaad! Dan val je terug op het middel dat tegenwoordig iedere jongere gebruikt om zijn huiswerk te maken: kunstmatige intelligentie oftewel ChatGPT. De opdracht was: schrijf een leuke column over sociaal werk voor Het Kontakt. Hieronder het resultaat:

“Als inwoner van West Betuwe heb je geluk, want er is altijd een sociaal werker beschikbaar om je te helpen met je problemen. Of je nu vastzit in een midlifecrisis, jezelf hebt opgesloten in je eigen huis of een existentiële crisis doormaakt over de zin van het leven – er is altijd iemand om je te helpen.

Sociaal werkers zijn als persoonlijke trainers voor het leven, alleen zonder het zweet en de strakke sportbroekjes. Ze bieden niet alleen emotionele steun en advies, maar ook praktische oplossingen voor jouw problemen. Het enige verschil is dat je bij hen niet hoeft te planken.

Dus, als je jezelf een beetje in de knoop hebt gelegd, aarzel dan niet om contact op te nemen met het welzijnswerk. Wie weet kunnen ze je zelfs helpen om die midlifecrisis om te zetten in een midlifeparty!.”

Die ChatGPT gaat de directeur-bestuurder van Welzijn West Betuwe voorlopig nog niet vervangen, maar het resultaat is toch indrukwekkend.

Eenzaamheid is een van de grote thema’s binnen het welzijnswerk. Het is heerlijk om af en toe alleen te zijn. Alleen zijn kan helpen om te ontspannen en te ontstressen. Alleen is echter nog niet eenzaam. Zo ben ik op dit moment een paar dagen alleen op vakantie in Rome. Het helpt om alles even los te laten en lekker je eigen ding te doen. Bijvoorbeeld iedere dag pizza eten, doelloos rondlopen, alleen ontbijten aan het eind van de ochtend en ieder telefoontje dat binnenkomt, wegdrukken. En heel soms voel ik me dan ook een beetje eenzaam. Terwijl ik door een miljoenenstad als Rome loop, versta ik niets van wat er om me heen gezegd wordt. Niemand kijkt op als ik langskom, en degenen die wel contact willen maken, proberen me iets te verkopen. Daar kijk ik dan maar weer langsheen. Dan voel ik me eenzaam, terwijl ik toch aantoonbaar niet alleen ben. En dan merk je dat eenzaamheid alleen okay is, als je weet dat het die 360 overige dagen van het jaar anders is.

Domtorentjes (de echte), Bossche bollen (de echte), tompouces uit Culemborg (de echte), zelfgebakken cheesecake of krakelingen uit Heukelum (de echte); je kan het zo gek niet bedenken of het gaat bij Welzijn West Betuwe rond tijdens de talrijke traktaties. Ik sla zelden over en aangezien ik ook nog (mee)kijk naar Heel Holland Bakt beschouw ik mezelf inmiddels als *kuch* meesterproever van gebak. En dan toch worden al deze lekkernijen nog wel eens overtroffen. Deze keer is dat door een jonge vrouw met passie voor bakken, die de droom heeft om meester-patissier te worden. Inmiddels heeft ze zoveel baksels thuis staan, dat ze het via Facebook aanbiedt in de hoop haar keukenblad weer vrij te krijgen. Een toptalent, gewoon om de hoek in het dorp. Onze medewerker Pieter ontdekte dit talent in zijn eigen straat en als de sociaal werker die hij is, deelt hij dit graag met zijn collega’s.