“Marco, dit kan zo echt niet meer.” Aart is aan de lijn. Aart is een van de vele supervrijwilligers van Welzijn West Betuwe die dag en nacht beschikbaar zijn. Letterlijk in dit geval. Aart belt wel vaker en stelt dan standaard de vraag (meestal aan het eind van de ochtend) of ik al wakker ben. Waarna ik dan zeg “ja, nu wel Aart”. In dit geval is er echt iets aan de hand.

Aart is coördinator van de Op-en-Neerijnenbus. Deze bus staat bij Aart voor de deur en heeft sinds een paar weken op verzoek van de verzekeraar een nieuw alarmsysteem. Sinds kort gaat dit alarm een paar keer per nacht af. De eerste nacht was dat nog wel grappig, de tweede keer al aanzienlijk minder en de derde nacht was het echt niet meer leuk. Bovenal waren de buren er niet blij mee. Op het moment dat Aart mij belt kan het inderdaad echt niet meer. Mijn relativerende opmerking “Ach Aart, dan spreek je je buren nog eens” helpt ook niet. De suggestie van de garage dat de oorzaak misschien een veldmuisje is, helpt zo mogelijk nog minder. Het alarm is inmiddels aangepast. Aart kan weer slapen.